AUTEUR: Sofie Terryn

THEMA: Politiek

OPMERKING: Dit artikel verscheen in samenwerking met StampMedia.be

Gericht naar Sam Van Rooy, nieuwe fractieleider Vlaams Belang:

Hoe kon u toch zo onvermoeibaar uw volk, uw militanten toespreken? U toonde zich machtig, u werd grootser met het gejuich en de bevestiging van uw mensen.

U sprak en wij zwegen, onder de indruk van het gebeuren. We moesten met een open geest luisteren naar wat u te zeggen had, zodat we achteraf onze geest konden verruimen, maar vooral konden laten spreken zoals u dat deed. We hielden onze woorden in, maar daarna lieten we alles de vrije loop gaan.

U vulde de ruimte en wij waren de stilte. We waren ontsteld van de discriminerende woorden die uw partij ons in de mond wilde leggen.

De week nadien bleef mijn hoofd keer op keer de woorden herhalen. Ik wilde niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen die u weg wenst, argumenten vinden om aan te tonen dat u ongelijk heeft. U beledigde de mensen die mijn denken verruimen, die mij toelaten in hun cultuur en zoveel gastvrijer zijn dan wat in onze cultuur gebruikelijk is. Hun normen en waarden blijven leven, die van ons zwakken af.

” Wij oordelen niet op cultuur, huidskleur of migratieachtergrond.” (Sam Van Rooy, nieuwjaarsreceptie 5 januari 2020)

Maar al uw militanten staarden mijn vriend, mijn klasgenoot met een Burundese achtergrond, aan. Hij viel op in de menigte en jullie bevestigden mijn vooroordeel met jullie blikken. U bevestigde op die manier toch voor een racistisch gezelschap te staan, of misschien ben ik verkeerd en schrok u dat het vooroordeel van Vlaams Belang toch aan de kant geschoven kon worden. En toen was er dat moment dat u ons vernoemde in uw speech, ik voelde me allesbehalve vereerd, maar eerder ongemakkelijk. Ik moet toegeven dat het slim was, om op die manier de mensen aan te spreken en te betrekken. Meer kans op overtuiging, maar dan zouden ze er met een andere ingesteldheid dan ik hebben moeten staan.

Ik kan u niet alleen afbreken, ik moet u ook complimenteren met uw aanpak. De tijd van verjonging is aangebroken en dat heeft u toch maar gerealiseerd. Het feit dat u, Sam Van Rooy bent verkozen als nieuwe fractieleider, na een prominent aanwezig figuur zoals Filip De Winter, voelt aan als een eerste overwinning. Zo ook voor uw militanten en kiezers. U luistert wel naar uw kiezers, u weet dat u moet inzetten op de jeugd en vooral dat ze noodzakelijk zijn in het verdere verloop van uw partij tijdens de verkiezingen. U stelt, net als wij, ook vast dat er massaal veel jongeren op uw partij hebben gestemd, wat mij toch enigszins verbaast aangezien we opgroeien in een multiculturele omgeving. Zelf vind ik het eerder verwonderlijk dat we juist meer sympathie en inburgering voor hun cultuur zouden tonen.

Ik moet dan ook toegeven dat ik teleurgesteld ben in mijn eigen generatie. Wij zijn de generatie die met andere culturen het meest in contact komen. Pas bij het kiezen van een carrière vindt de mogelijke splitsing tussen ons plaats. Ik begrijp dan ook niet, vanwaar het idee komt om behoefte te hebben aan een migratiestop. Oké, het loopt niet zoals het zou moeten. Het systeem is te zwak, te weinig ondersteund om een stroom te kunnen opvangen, maar het is een systeem dat tenminste probeert te doen wat het kan. Denkt u er eens aan hoe die mensen zich moeten voelen, en ja zij zijn ook mensen. Ook al behandelen en beschouwen we ze soms als niet evenwaardige menselijke wezens, alleen maar omdat ze een andere etnische achtergrond dragen. Het is zelfs misschien niet eens daarom dat we een andere stempel op hen drukken. Het blijft voor mij en hen een raadsel.

Tijdens Wereldoorlog 1 en 2 was het onrustig in zowaar heel Europa, als wij in die tijd hadden geleefd waren we graag opgevangen geweest door de landen die ons iets van geruststelling en veiligheid konden aanbieden. Nu is het onze beurt, maar helaas willen we niet die plek zijn voor hen, ook al kunnen we. Nee, het kost te veel moeite, maar voornamelijk is het een te grote opoffering dat ingaat tegen ons nogal nostalgisch en bekrompen wereldbeeld.

Het is anno 2020 en nog steeds is er zo weinig veranderd. Ik wil u dan ook graag iets meedelen, en het is niet alleen voor u bedoeld. U bent niet de enige die zich aangesproken moet voelen bij het volgende tekstje.

Soms vergeten we dat we mensen zijn en dat we mensen horen te zijn, maar vooral dat we niet de enigen zijn die van nature horen te zwemmen, spartelen en verdrinken. Het hoort allemaal in het proces van het mens-zijn. Maar in vele hoofden drijft alleen de gedachte dat zij wel niet degene zullen zijn, die zullen zinken. Ze denken namelijk bovenmenselijk te zijn. Ze zijn immers machtiger dan de gemiddelde, gewone mens en overstijgen hun opdravende gedachten met de macht die ze denken te hebben. Die gedachten vertalen zich in de vorm van nachtmerries, die hen drijven tot wansmakelijke praktijken en uitspraken, die het mens-zijn ver te boven gaat en een onwenselijk en onmenselijk wezen schept. Onvermijdelijk herhalen we keer op keer de herhaling, lijkt op die manier de weg naar de toekomst eindig te worden. Versmelten de wegen en keuzes zich tot een, en daar verschijnt zich dat bekrompen wereldbeeld dat zich aan ons aanbiedt.

Natuurlijk was het naïef om te denken dat deze wereld, dit land en dit leven zou uitmonden in het geweldloze, in een utopie. Een door ons gecreëerde utopie is nooit bestaande geweest en zal nooit in werking kunnen treden, een absolute illusie. Na WO2 is er allesbehalve een vergrote, foutloze en menselijke wereld opgestaan. De wereld is enkel gekrompen in haar grootheid van het mens en menselijk zijn.

U wenst een utopie te creëren, maar dan enkel en alleen bedoeld voor het eigen volk. Het eigen volk heeft uiteraard voorrang en beschikt over meer privileges. Wat het ook kosten mag, letterlijk en figuurlijk. U tast de mentale weerbaarheid van andere culturen aan, u zorgt voor nachtmerries met de woorden die u hen toespreekt. U heeft het heft in eigen handen, u kan u weren met de macht die u nu bezit als fractieleider. Hebben zij het recht niet om op te komen voor hun cultuur, hun identiteit dat niet altijd gevormd is door hun etnische achtergrond? Waarom krijgen zij niet de kans om het u uit te leggen? Maakt u zich geen zorgen, u zal zich niet moeten bekeren, u zal enkel moeten luisteren. U zal merken wat de impact van uw woorden zijn, u laat ze zich tegen u verzetten. U gebruikt moslims voortdurend als argumenten, zonder dat ze ergens op slaan.

“Mensen, voornamelijk vrouwen zijn bang als ze ‘s avonds op straat lopen in Borgerhout, in Deurne-Noord. Zie wat ze, de moslims, aanrichten. De angst om verkracht en aangevallen te worden is nog nooit zo groot geweest.”

U zegt zoveel, maar u beseft niet dat uw uitspraken alleen maar nefaste gevolgen hebben? U vindt een angst inboezemen zinvol? Als ik me niet vergis, werd Julie Van Espen vermoord door een Belg? Als ik me niet vergis, gebeuren de meeste familiedrama’s binnen de Belgische cultuur? Als ik me niet vergis, veroorzaken Belgen het meeste aantal verkeersongelukken met de daarbij behorende slachtoffers?

Ik geef toe dat ze ook chaos kunnen stichten, maar daar zijn we allemaal wel eens de schuldige van. Niet alleen zij. Door dit als waarheid aan elke jonge vrouw te gaan verkondigen boezemt u ons juist de angst in, die wie niet zouden moeten hebben. We vergeten allemaal te leven door die fictieve waarheid. Het is vermoeiend zo te leven, met dat grote gebrek aan vertrouwen in elkaar. Dat is de reden dat onze samenleving niet werkt, door het verspreiden van die centrale fictie en de maatschappij die niet steunt op vertrouwen.

“Wij zijn niet extreemrechts, wij zijn extreem realistisch.” (Sam Van Rooy, nieuwjaarsreceptie 5 januari 2020)

Ik denk dat u fout zit met deze uitspraak, maar eigenlijk eerder uzelf tegenspreekt in hetgeen u daarvoor zei: “Het is eigenlijk al te laat.” Het is ook al veel te laat, wilt u nu een migratiestop doorvoeren, dan haalt dat een minuscuul effect, aangezien we al heel wat moslims, uw grootste probleem, hebben binnengehaald. U denkt dat zij hier hetzelfde leven opbouwen, zoals hun land van afkomst. Integendeel zij burgeren zich ook in onze cultuur, het onderscheid wordt maar al te snel gemaakt. Er is wel degelijk een groot verschil tussen een moslima en mij, maar dat is de manier hoe je ernaar kijkt. Is het voor ons zo een probleem dat zij voor zichzelf bepaalde regels opleggen? Hebben wij er last van dat ze een maand lang overdag niet eten? Maakt zoiets een mens tot crapuul? Wij zijn nog steeds gelijkwaardige mensen. Wij maken allemaal keuzes en dat is iedereen zijn goed recht. Ik wil geen nieuwe apartheid zien opstaan, ik wil een eenheid van allerlei culturen. Want iedereen in België is Belg, de ene al wat meer dan de ander. We dragen altijd een rugzak vol bagage mee doorheen ons hele leven, alleen is de inhoud verschillend ook binnen eenzelfde cultuur.

Ik heb dit niet geschreven om u de les te spellen. Ik schreef dit, omdat het niet alleen aan mij was om mijn blik te verruimen. Ik heb mijn inspanning gedaan en dat zouden we allemaal moeten doen. We zullen nooit een harmonie vormen, daarvoor is het al te laat en zweven er al te lang vele vooroordelen in de lucht.

Elke keer opnieuw horen zij zich te verantwoorden, maar waar blijft onze verantwoordelijkheid voor onze daden? Stop met een hiërarchie te creëren, die niet zou moeten bestaan en alleen maar onrust veroorzaakt. Plaats niet alles in de schoenen van een ander, maar leer ook kritisch naar uzelf te kijken, er is genoeg te verbeteren. Laten we ervoor zorgen dat er morgen geen revolutionairen opstaan, maar laten we de wereld eens wat ruimdenkender bekijken. Laten we verzoenen met de ander, zodat niemand in het “verschilhoekje” wordt geduwd.